ალექსანდრე ჭავჭავაძის შემოქმედება

თავსა უფლად ალექსანდრე ჭავჭავაძე  თავსა უფლად ნურვინ ჰგონებთ,  ყოველთ ესრეთ გაიგონეთ!  ერთგზის თქვენცა ტრფიალება  ჩემებრ მწარედ დაგიმონებთ.  მეცა ვიყავ მოქადული,  ვიდრე ჩემად მქონდა გული;  ჭირი ვერად შემიპყრვიდა,  აშიყთ მტანჯვი სიყვარული.  თუ ვინ ვნახი ფერ მიხდილი,  შვენებისდა მონად ქმნილი, -  ვსთქვი: თუ კაცსა ვითა შვენის  გული ესრედ უძლურ-ლბილი!  მაგრამ ჩემიც სულის ძალა  ერთმან წამმან სრულად ჰსცვალა:  გნახე, და მყის შენმა სახემ  შემიპყრა და შეცამსჭვალა!  მომესია სევდათ გუნდი,  შემომერტყა ბნელი ბუნდი;  ჯაჭვი დამსდვა მონებისა,  კისრად ვიღე და დავდუმდი.  მაშინ ვიგრძენ მეყვსეულად  სისხლი ცეცხლებრ აღგზნებულად;  ცრემლიანმან და მოხრავმან  ვეღარ ვიცან თავი სრულად. დიდმარხვაში ალექსანდრე ჭავჭავაძე  მარხულნო, მანამ ცხონდებით,  ნეტა, ქარებით რათ კვდებით!  ლობიო ღვინით დაარჩეთ,  თორემ აქავე წაწყმდებით!   დუგა ალექსანდრე ჭავჭავაძე  1  სოფლის მიმნდობთა ბოლო აქვთ შხამად,  ლხინი, შექცევა თვალისა წამად.  2  არა ერთხელ სიჭაბუკე დაუთრთვილავს სიბერესა.  არა ერთხელ ბედის დილა შეუცვლია შავ ღამესა.  3  გვედრი, თვით მიხვდე, - მიკვირს, ცნობა მეძნელებიან,  რასაცა მარად თვალნი ჩემნი გეუბნებიან.  4  შენთვით ხელობა თუ ვინ მიზრახოს,  რაბამათ შერცხვეს, თუ თვალით გნახოს.  5  თუ დიდი ლხენა ან ჭმუნვა გვამიზეზებდეს სიკვდილსა,  ვითღა რჩეს სული მოყვსისა, თან მხლესა ანუ შორქმნილსა.  6 სამოთხის შვება რამ მაცნობა, - მითხრაცა ენამ,  იმასთან ყოფნამ, მისმან ჭრვეტამ და მისმან სმენამ.  7  კვლავ მარად ჩემსა სურვილსა იმედი წინ უძღოდა,  აწ სურვა გულსა კვლაებრ სწვამს, მაგრამ ვარ უიმედოდა.  8  ვინ იცის ჩემნი ტანჯვანი ბნელი დღისა თუ ღამისა,  ტრფობისა კიდე რა შესწამს? მიზეზიცა ვსთქვა ამისა.  9  ოდენ ხმა შენი მესმოდეს, ოდეს შენს სახეს ვხედვიდე,  ესე რომ მწყურდეს ამისთვის რას ვგმობდე, ან რას ვცოდვიდე!  10  ვინც გიხილოს, ინატვრიდეს კვლავცა გნახოს, კვლავცა გნახოს.  გნახოს ცნობას ისურვიდეს და რა გიცნას შენთვის ახოს.

http://444.ucoz.es/blog/2010-02-26-1181